- Susz z lucerny: jak wzbogacić dietę koni o dodatkowe witaminy
- Jak uspokoić psa podczas burzy: Skuteczne metody i porady
- Odkrywając Potencjał Internetu w Zielonej Górze: Miasto na Cyfrowej Mapie Świata
- Jak Pomóc Psu Przestać Bać Się Ludzi
- Jak stworzyć bezpieczną strefę wodną dla pupila i zapewnić mu odpowiednie warunki
Jak rozpoznać świerzbowiec u psów?
Świerzb to jedna z najbardziej dotkliwych chorób skóry u psów. W przypadku, gdy zauważamy zmienione zachowanie u naszego czworonoga, a zwłaszcza nieustanne drapanie, możemy podejrzewać, że ma problemy skórne. Świerzbowiec u psów jest trudny do leczenia, ale nie niemożliwy. Wszystko zależy od szybkości diagnozy i dobraniu odpowiedniego sposobu leczenia.
Świerzbowiec u psa – objawy
Świerzbowiec to malutki pajączek z rodziny roztoczy. Bytuje na skórze zwierzęcia i wywołuje szereg nieprzyjemnych dla niego objawów. Ten mały pasożyt wywołuje przede wszystkim świąd, który nie ma charakteru okresowego. Jest bardzo uciążliwy dla psa. Złapać go może każdy zwierzak, niezależnie od wieku czy rasy. Świerzbowiec może zaatakować małe zwierzęta domowe, jak i zwierzęta hodowlane, a także ludzi. Do zakażenia dochodzi głównie poprzez bezpośredni kontakt z chorym zwierzakiem.
Najbardziej charakterystycznym objawem choroby jest świąd. Zwierzę drapie się po całej skórze przez cały czas. Pajęczak jest bardzo odporny na zmiany warunków atmosferycznych, więc świąd u psa może trwać cały czas. Objawy przede wszystkim nasilają się, gdy zwierze przebywa w ciepłych pomieszczeniach. Symptomem świerzbowca są także zmiany skórne, które pojawiają się głównie na brzuchu, małżowinach usznych czy na krawędziach stawów. mają one postać rumienia, a następnie przekształcają się w strupy. Pies zaczyna nadmiernie tracić sierść, zaczynają się pojawiać na jego skórze miejsca łyse, pozbawione całkowicie futra.
Z czasem świąd, który odczuwa zwierzę, przemienia się w piekący ból. Drapiąc się pies wywołuje rany i zadrapania, które trudno się goją i tym samym są pożywką dla bakterii. W przypadku zaatakowania uszu, pierwszym objawem jest postrząsanie głową przez psa. W tym przypadku pojawia się również zapalenie ucha zewnętrznego. Objawia się to brązową, bezzapachową wydzieliną.
Jak leczyć świerzb u psa?
Kiedy zauważymy pierwsze niepokojące objawy u psa, należy jak najszybciej udać się do weterynarza. Ten po zebraniu wywiadu, pobierze zeskrobinę, czyli fragment zmiany skórnej. Następnie zbada ją po mikroskopem, by uzyskać odpowiedź na pytanie, czy zmiana skórna u psa została wywołana przez świerzbowiec. Wówczas będzie mógł podjąć decyzje o odpowiednim leczeniu.
Leczenie świerzbu nie jest proste. To żmudny i skomplikowany proces. Długość terapii zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz od szybkości podjęcia leczenia. Leczenie trwa około 4 do 6 tygodni. Świerzbowiec leczy się poprzez podawanie psu preparatów przeciwpasożytniczych. Mają one formę tabletek lub substancji płynnych. Ważne jest także stosowanie odpowiednich szamponów, które pomogą nie tylko usunąć świerzb, ale złagodzą podrażnienia skórne. Terapia wzmacniana jest także lekami przeciwświądowymi. W przypadku, gdy powstałe rany stają się pożywką dla bakterii, konieczne jest podanie antybiotyków, by choroba nie zaatakowała innych organów psa.
W przypadku świerzbu usznego leki podaje się bezpośrednio do kanału usznego. Konieczne jest dokładne wyczyszczenie uszu z nadmiaru woskowiny. Leczenie może trwać nawet sześć tygodni.
Właściciele psów zastanawiają się czy istnieje sposób na zapobieganiu choroby. Niestety na chwilę obecną nie ma skutecznej metody zapobiegania świerzbowi. Pies może zarazić w hotelu czy domu tymczasowym dla psów, jak również poprzez krótkotrwały kontakt z innym psem na spacerze. Można zastosować u pupila obrożę zwalczającą pasożyty, jednak nie jest to stuprocentowa gwarancja sukcesy. Na pewno zmniejszy ona możliwość zarażenia się świerzbem. Warto ograniczyć kontakty zwierzęcia z zakażonymi osobnikami.
Najlepszym, co może zrobić właściciel jest obserwacja psa. Jeśli zauważymy niepokojące objawy, jak najszybciej powinnyśmy udać się ze zwierzęciem do weterynarza, w celu wykluczenia lub potwierdzenia choroby. Na świerzb szczególnie narażone są zwierzęta bardzo młode, schorowane, z niską odpornością.